“… อาหารคือรากแห่งอารยธรรมทั้งปวง ปราศจากอาหาร อารยธรรมไม่อาจเกิดขึ้นได้ แต่เมื่อมนุษย์วิวัฒนาการขึ้นมาได้เพราะอาหารแล้ว ขั้นต่อมาเราจะพบว่ามนุษย์ได้นำอาหารมาใช้ในแง่มุมอื่นๆ อย่างกว้างขวางมาก เช่น ใช้เป็นเครื่องมือทางการทหาร เครื่องมือแห่งการต่อสู้ทางอุดมการณ์ หรือแม้กระทั่งเครื่องมือในการโกหกหลอกลวงในระดับชาติและระดับโลก พูดอีกอย่างหนึ่งได้ว่า มนุษย์ได้ใช้อาหารในการทำลายกันและกันอย่างสาหัสด้วย ประวัติศาสตร์ที่ปรากฏอยู่ในหนังสือเล่มนี้จึงไม่ใช่ประวัติศาสตร์แข็งกระด้างที่เต็มไปด้วยตัวเลขและสถิติ แต่เล่าถึงเรื่องที่เกี่ยวพันกับเราทุกเช้า กลางวัน และเย็น นั่นคือเรื่องของอาหาร แต่เป็นอาหารที่โยงใยไปถึงสังคม การเมือง ศาสนา ปรัชญา เศรษฐศาสตร์ และหลายครั้งเป็นแง่มุมง่ายๆ ที่เราคิดไม่ถึง

“สำหรับผม การอ่านหนังสือเล่มนี้ทำให้บาปตะกละไม่เป็นเพียงบาปส่วนตัวอีกต่อไป แต่บาปตะกละสอนเราถึงการอยู่ร่วมกับมนุษยชาติ และเป็นสิ่งหนึ่งที่บอกใบ้ว่าเพราะอะไรมนุษย์ถึงวิวัฒนาการมาได้จนถึงทุกวันนี้ เรื่องส่วนตัวแท้ๆ อย่างการหยิบอาหารใส่ปาก จริงๆ แล้วกลับเป็นเรื่องสาธารณะอย่างยิ่งด้วยในเวลาเดียวกัน”

— โตมร ศุขปรีชา